Τα κοριτσάκια με τα ναυτικά

         

             Πώς  έζησαν οι μικρές αδερφές  την  καταστροφή

 Στην αρχή , όταν μπήκαν στην πόλη οι πρώτοι Τσέτες , όλοι οι κάτοικοι ήταν τρομοκρατημένοι .Τα δυο κορίτσια ήταν πάρα πολύ φοβισμένα ακόμα και ο μπαμπάς που ήθελε να τα προστατέψει . Κλειδώθηκαν μέσα στο σπίτι και δεν ακουγόταν τίποτα ούτε ψυχή .

Αργότερα ακούστηκαν φωνές , πως καιγόταν η Αρμενογειτονιά .Όλοι τρελάθηκαν και φοβισμένοι έτρεξαν να κρυφτούν , όπου μπορούσε ο καθένας. Η φωτιά ήταν μεγάλη , κανείς δεν θα μπορούσε να τη σβήσει .Καπνοί απλώθηκαν παντού , έφτασαν μέχρι την προκυμαία .

Όταν ακούστηκαν οι πρώτες εκρήξεις η οικογένεια βρήκε καταφύγιο στο νεκροταφείο .     .Εκεί έκατσαν σ΄έναν τάφο , γιατί κρύωναν και ο πατέρας πήρε τις δίδυμες αγκαλιά . Ένιωθαν τρόμο γι΄αυτά που συνέβαιναν στην πόλη Δυο μέρες έμειναν εκεί .         

Το τρίτο πρωί αποφάσισαν να πάνε να δούνε το σπίτι τους .Όμως σπίτι δεν υπήρχε πια ,όλα είχαν καεί . Πόσο πολύ λυπήθηκαν τα κορίτσια ! Πάει το σπίτι , εκεί που γεννήθηκαν και  μεγάλωσαν

Πόνος , Θλίψη και απελπισία  ! Τώρα  πού θα μείνουν ;

Βρήκαν καταφύγιο μαζί με άλλους σε ένα σχολείο .Οι δίδυμες δεν μπορούσαν να κοιμηθούν . Ανατρίχιαζαν κάθε φορά που σκεφτόταν το ξεκοιλιασμένο κοριτσάκι που είχαν δει στο δρόμο . Και δεν έφτανε αυτό

Μια μέρα άκουσαν τον Τούρκο διοικητή να φωνάζει πώς τα γυναικόπαιδα θα μπορούσαν να φύγουν , αλλά οι άντρες από 18-45 χρονών θα έμεναν πίσω , αιχμάλωτοι . Η μητέρα και τα κορίτσια φοβήθηκαν ότι θα φύγουν χωρίς τον μπαμπά τους και στεναχωρήθηκαν πολύ . Ένιωσαν όμως ανακούφιση όταν οι Τούρκοι νόμισαν τον μπαμπά τους για γέρο , είχε πολλά γένια- και δεν τον πήραν μαζί τους .

Χάρηκαν πολύ μα δεν ήθελαν να το δείξουν .

Την επόμενη μέρα κατάφεραν με μεγάλη αγωνία να φτάσουν στην προκυμαία , να μπουν σ ένα καράβι και φύγουν για τη Μυτιλήνη .

                                                                               Ιωάννα

          Τα κοριτσάκια κλειδωμένα μέσα στο σπίτι , φοβόντουσαν πώς οι Τούρκοι θα σπάσουν την πόρτα και θα τους σφάξουν . Όμως οι Τούρκοι πήραν το διοικητήριο και μετά έφυγαν .Οι κάτοικοι ξεθάρρεψαν .

Την επόμενη μέρα άκουσαν φωνές. Η Σμύρνη καιγόταν .Η φωτιά ξεκίνησε από την Αρμενογειτονιά και απλωνόταν παντού .Οι δίδυμες άρχισαν να κλαίνε. Βγήκαν από το σπίτι τους και έτρεξαν σε ένα  ανοιχτό μέρος, στο νεκροταφείο . Ξάπλωσαν σε ένα  τάφο και έτρεμαν από το φόβο τους .

 Όταν μετά από δυο μέρες έφυγαν από το νεκροταφείο και πήγαν στο σπίτι τους είδαν πως δεν είχε μείνει τίποτα .Μόνο η μαρμάρινη σκάλα και όλα τα άλλα αποκαΐδια. Λυπήθηκαν πάρα πολύ .

Βρήκαν καταφύγιο σε ένα σχολείο . Φοβόντουσαν να κλείσουν τα μάτια τους γιατί θυμόταν το κοριτσάκι με τα ματωμένα μαλλιά που το είχαν χτυπήσει οι Τούρκοι  στο δρόμο .;Oλη τη νύχτα έτρεμαν στην αγκαλιά των γονιών τους ..

Όταν βγήκε η διαταγή ,  οι άντρες από 18-45 να πάνε στο στρατό αιχμάλωτοι , όλοι στην οικογένεια φοβήθηκαν για τον μπαμπά . Τα κορίτσια άρχισαν να  κλαίνε . Τελικά όμως οι Τούρκοι τον πέρασαν για γέρο και ήταν ακόμα εκεί κοντά τους . Χάρηκαν κρυφά .Την επόμενη μέρα έφτασαν στην προκυμαία και έφυγαν με ένα πλοίο για την Ελλάδα

                                                                 Θανάσης