Ένα από ισχυρότερα αλλά και πιο μυστηριώδη όπλα των Βυζαντινών ήταν το «υγρό πυρ» ή «ελληνικόν πυρ». Ελάχιστοι ήταν αυτοί που γνώριζαν τα υλικά και τον τρόπο κατασκευής του ώστε να μην πέσει σε εχθρικά χέρια. Φαίνεται ότι ήταν ένα εύφλεκτο μείγμα από θειάφι, πίσσα, νίτρο, φώσφορο κ.ά.
Το «υγρό πυρ» είχε την ιδιότητα να μην σβήνει ούτε με νερό. Αναφλέγονταν αμέσως μόλις ερχόταν σε επαφή με το νερό και έκαιγε τόσο στην επιφάνεια του όσο και λίγο κάτω από αυτή. Εφευρέτης του ήταν ο Σύρος μηχανικός Καλλίνικος
Οι τρόποι χρήσης του υγρού πυρός, είναι οι εξής
α) Τοποθετούνταν στην πλώρη των πλοίων σε χάλκινους σωλήνες(σιφώνια), απ' όπου εκτοξευόταν.
β) Χρησιμοποιούνταν και χύτρες πήλινες γεμάτες υγρό πυρ, που εκτοξεύονταν και συντρίβονταν στο εχθρικό πλοίο και έτσι προκαλούσαν πυρκαγιά.
γ) Χρησιμοποιούνταν και βαλλίστρες ή και καταπέλτες από όπου εκσφενδόνιζαν οι στρατιώτες το υγρό πυρ την στιγμή που έπρεπε κατά των εχθρών. Με το υγρό πυρ οι Βυζαντινοί κατάφεραν σε κρίσιμες στιγμές να αναχαιτίσουν τους εχθρούς τους.
